De motregen was weer vollop van de partij deze morgen. Om de noordkaap te bereiken moeten mens en machine regelmatig voorzien worden van energie. Na enige kilometers werd het dure spul voor de motoren gevonden. Tegelijkertijd kon ook de innerlijke mens versterk worden. Tankstations in deze contreien zijn meestal voorzien van een kleine shop waar je vanaf ‘s morgens vroeg niet alleen autobenodigdheden kan kopen maar ook drank, broodjes en zelfs hot-dogs. Het is een routine geworden om niet te ontbijten in de “STUGA” maar het ontbijt te houden in een tankstation. Na een tijdje veranderde het landschap. Bossen veranderden in boompjes. De berken waren niet groter meer dan 2 meter om dan plots plaats te maken voor een leeg landschap. Enkel nog keien. Bij het “Oldfjord”aangekomen waren het nog maar een 100-tal km tot de noordkaap. Rond 11 uur komt de zon ons toch eens goeiendag zeggen. Het is ondertussen niet echt koud maar eerder frisjes. Maar anders fris dan “fris met regen” (nvdr: ik krijg deze tekst toegestuurd en redigeer enkel een klein beetje). Een eerste tunnel kruiste onze weg. Hij leek sterk op een grot naar de onderwereld. Praktisch geen licht, of althans zeer zwak en wat ons nog meer verrastte, hij was spekglad. Nee, niet van dat mager spek, maar van dat vettig spek van 50 jaar geleden. Net op het moment dat je jezelf aan de situatie van donker en glad heb aangepast komt er een tegenligger. Dat was ook het punt dat we tot het besef kwamen dat de tunnel een breedte had van minstens 3 meter. Akelig tunneltje, nog nooit mee gemaakt. De volgende twee tunnels waren een luxe vergeleken met de eerste. Enkel bij de laatste was er een beetje motorvermogen nodig om boven te geraken. Alzo na enige bochten, klimmen en dalen kwamen we aan de noordkaap aan. Even de motor parkeren aan het monument om een leuke foto te nemen. Dat was helemaal niet naar de zin van een een madameke dat aldaar een oogje in het zeil dient te houden. Amaaaaaai, boos dat die kan worden……. Het was blijkbaar niet de gewoonte om met de motor tot aan het monument te rijden. We verstonden maar enkele woorden van de hele tirade maar “polis” en “security” waren niet van de lucht. Na veel heisa toch nog vlug wat foto’s genomen als ultiem bewijs van aanwezigheid. Niet veel later wij stilletjes terug naar de parking, nog wat rondgekeken. Na een half uurtje de terugweg hervat. Onderweg nog enige pauzes genomen en bij een souvenierwinkeltje gestopt. Tijdens een gesprekje met aanwezig personeel kwam onze teugweg over Noorwege ter sprake. Oeps, paniek. Blijkt dat de brug te Tromso afgesloten is …… vanavond even de reisroute herbekijken …Op de vlakte tussen Skaida en Alta was het landschap nog bijna één grote sneeuwvlakte met dichtgevroren meren. Een half dichtgevroren rivier. Een doods landschap, een vreemd stukje om te rijden. Net een land met “niets”, geen groen, geen bomen, weinig leven te bespeuren………De ondertussen traditionele zoektocht naar een slaapplaats wordt met succes afgerond. In Alta wordt een hotelkamer geboekt.
Tot morgen
Koen en Lu