Opstaan met een bang hartje… Staat de band nog hard? Rap rap naar het benedendek om bij de motoren te gaan kijken. Te vroeg opgestaan. Dat maakt dat de deuren naar het bewuste dek nog allemaal gesloten zijn. Voor de veiligheid en om mogelijke “guitenstreken” te voorkomen natuurlijk. Niks aan te doen. Dan maar terug naar de kajuit. Alles moet nog in de bagagetassen, met een plens water door ons gezicht, een noodzakelijk toiletbezoek…. kortom de gewone dingen des ochtend. De ontbijttafel heeft vandaag in tegenstelling met de vertrekvaart van een kleine 3 weken terug, toch een zekere aantrekkingskracht. Met andere woorden: de zee is rustig geweest vanacht en het hongergevoel is dus sterk aanwezig. Niet te veel eten, net genoeg om tot ‘s middags geen honger te hebben..
Ons geduld wordt nog wel even op de proef gesteld maar uitijdelijk gaan de deuren naar het ruim toch open. Het eerste waar we op letten is of mijn band nog wel van de benodigde hoeveelheid lucht is voorzien. Dat blijkt tot onze grote opluchting (what ‘s in the word) wel zo te zijn waarop we enthousiast het losgespen aanvangen. Nu kan het toch niet meer fout gaan. De bagage wordt met de in de loop der tijd opgedane ervaring in een handomdraai op de motor gegooid en vastgebonden. Nog een laatste babbel met enkele motards die we ook al zagen bij de eerste overtocht. Die mensen stonden toch een beetje te kijken van de taaiheid van de BMW om heen en terug naar de Noordkaap te rijden. Dat een motor van 1959 dat kan….chapeau uit vele monden aldaar. Maar de gesprekken verstommen, de helmen worden opgezet …. De luiken gaan open. Alles begint zich in een luie stroom van het dek naar buiten de rijden.
Eens buiten gaat er nogal vlug een flinke dot gas tegenaan. Nog rap de laatste 300 km. De neuzen staan naar huis gericht en ze ruiken het nest al een beetje, net zoals dat met de motoren en hun vertrouwde stal het geval is. Maar …… loof nooit de dag eer hij om is!!!! Slechts een tiental kilometer verder slaat het noodlot plots toe in de vorm van een klapband achteraan bij de BMW. Met een snelheid van een dikke 80 km/uur prikt zich een eerder afgebroken spaak met dodelijk geweld door de binnenband van het achterwiel. Deze band, uit het niets overvallen door dit onnodig geweld, kan niet anders dan zijn laatste adem uitblazen. Maar dan wel heel snel. Leeg op enkele meters. Een motor in deze situatie nog enigszins recht houden is een kunststukje dat eerder met geluk dan met kennis van zaken opgelost wordt. Gelukkig hebben we geluk. We storten niet te pletter, we raken geen andere deelnemers in het verkeer. Alhouwel Lu, door mijn bruuske links-rechts-bewegingen en mijn zeer sterke drang om de machine zo snel mogelijk tot stilstand te brengen, bijna werd verrast. Allert als hij was, kon hij echter ook tijdig stoppen en zo een ongeval vermijden. Echter wel met een te verwachten: “Verdoeme Koen wadoedegijnouw?” …….. Stel je voor wat een afknapper dat zou zijn geweest.
Eens goed en wel gestopt en de schade opgemeten wordt er besloten om de “truuk met de schuimspuitbus” toe te passen. In een vorig leven tijdens een bloesemrit hebben we deze techniek al eens met groot succes gebezigd waardoor onze hoop om tijdig thuis te zijn nog niet geheel in rook is opgegaan. Het probleem is echter groter dan gedacht want zo snel we de bus erin spuiten, zo snel komt het schuim langs alle kanten uit de band gedropen. Da ‘s ook geen doen. Bus leeg, band leeg en schuim op de weg ter hoogte van Eemshaven. Het is net niet erg genoeg om de brandweer te bellen. Maar het is ook geen groot succes dus. Een nieuwe binnenband moet erin. Met andere woorden: wiel eruit, band eruit, nieuwe band erin, lucht erin en klaar. Dat lijkt niet zo lastig, maar langs een drukke baan met redelijk snel verkeer is dat toch niet meteen een aanrader waar je ‘happy’ van wordt. Het wordt stillaan tijd om een hulplijn in te schakelen.
Rik Diephuis, de man van D-Classics is hier niet ver uit de buurt. Hij is de man waar we ons bed mochten opstellen tijdens de eerste overnachting. Gastvrij en vriendelijk dat het geen naam heeft. Hulpvaardig is zeker een derde eigenschap die daar aan mag worden toegevoegd. Een simpel telefoontje en de hulplijn was al zo goed als ter plaatse. Dit wordt een snelle interventie. Motor op de trailer en zo tot aan zijn werkhuis gereden. Als je mag kiezen “naast de weg” of “in een deftig atelier” om een wiel te demonteren, dan kies je uiteraard voor “in een deftig atelier”. De heftafel, voorzien van een demonteerbare plaat om het achterwiel te laten zakken zonder de bovenbouw van de motor te moeten afbreken, is van een ongehoorde luxe die je ‘naast de weg’ niet zal tegenkomen. Nee hoor, als je in panne valt, doe het dan in de buurt van Rik. 😉
De binnenband eruit. Onherstelbaar en een blubber van schuim en gesmolten latex uit de band. Wat een smurrie, ook aan de achterwielomgeving van de motor….. De boosdoener van het mankement wordt ook deskundig verwijderd. Een spaak meer of minder is voor de resterende 350 km niet meteen een groot probleem……. Maar we geraken niet weg. Het was ondertussen “koffietijd” zoals men dat hier vroeger placht te noemen. Na de koffie, de reddende engel Rik nog een duizendtal keer bedankt en dan …. weer de baan op. Nog een enkele snelle pitstop en dan in één ruk naar Wortel. ‘t Wordt stillaan tijd dat we er gaan arriveren…… ‘s morgens dachten we rond een uur of één maar het zal eerder een uur of vijf worden denk ik….. we zien wel.
En dat we het gezien hebben…… Wat een ontvangstcommité. Veel volk, met appelcake, bubbels en nog een weinig anders fris. Dit verwacht je niet. Je wordt er zelfs een moment stil van…. geen woorden voor. Zelfs moemoe Jo was aanwezig. Het doet wel deugd dat deze trip toch zovelen beroerd heeft…. Was dit dan echt zo speciaal? Tja, in deze bedenking zijn er waarschijnlijk twee soorten mensen, zij die meereden en zij die mijmerend thuis bleven, in stilte prevelend: “Was ik maar meegereden..” Het verschil is echt niet zo groot hoor……
Schade? Aan de Harley: niks, nada, noppes. Aan de Ludo: niets dat speciaal als schade door de reis kan benoemd worden. Aan de BMW: een voorlamp, een spaak en een binnenband. Wat ik persoonlijk niet zo slecht vind voor een machine van 63jaar. Hij mag even op stal nu…. welverdiende rust. Koenschade: niets van gehoord of gemerkt.
Korte samenvatting: Het is een geweldig ervaring om zo ‘n reis te ondernemen. Veel nieuwe dingen gezien, veel meer dan hier in deze blog te vermelden was. Onze grootste dank gaat uit naar het thuisfront dat het ons mogelijk maakte om deze reis te ondernemen. Het was voor hen zeker niet eenvoudig om ons te zien vertrekken. Jammer dat één van ons onderweegs moest afhaken. Desalnietemin ook “chapeau” voor hem, al was het maar om de moed om dit met een FN M13 aan te durven. Vogens mij zou hij het zó opnieuw proberen na reparatie van het vehikel zelf. Ook dank voor de snelle boeking van de terugvaart Roel. Dat zou voor ons niet zo eenvoudig zijn geweest.
Ons rest nog het afhandelen van wat pietluttige details, het vervolledigen van het fotoverslag met foto’s van Ludo die door omstandigheden onderweg niet goed te uploaden waren…..misschien het samenstellen van een fotoboek met een stukje verhaal…….
Maar hier eindigt ons verhaal.
met heel veel groeten
Ludo, Koen en Roel